Οι ανεμογεννήτριες, είτε μεμονωμένες είτε σε συστοιχίες που ονομάζονται «αιολικά πάρκα», χρησιμοποιούν πτερύγια για να ‘πιάσουν’ τον άνεμο. Τα περιστρεφόμενα πτερύγια δρουν ως τουρμπίνες για την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας, η οποία είτε μπορεί να τροφοδοτηθεί κατευθείαν στο εθνικό δίκτυο, είτε να αποθηκευτεί τοπικά σε μπαταρίες. Για να αντισταθμιστεί η μεγάλη επένδυση που απαιτείται για την κατασκευή και την εγκατάστασή τους, πρέπει να είναι τοποθετημένες ώστε να πιάνουν τους ανέμους μεγάλης και πολύ μεγάλης έντασης. Σε μια ορεινή χώρα όπως η Ελλάδα, αυτό συνήθως σημαίνει ότι η τοποθέτηση των ανεμογεννητριών πρέπει να γίνει κατά μήκος των κορυφών οροσειρών και λόφων. Για τον ίδιο λόγο, υπάρχει η τάση κάθε νέα γενιά ανεμογεννητριών να είναι ψηλότερη, μεγαλύτερη και πιο τεράστια από τις προηγούμενες. Στο μέλλον, προβλέπεται να φτάσουν τα 250 μέτρα ύψος, συμπεριλαμβανομένης και του πτερωτής. Υπάρχει μια συνεχής, άγρια και ακόμη ανεπίλυτη διαφωνία σχετικά με το εάν το περιβαλλοντικό κόστος κατασκευής και εγκατάστασης ανεμογεννητριών (το αποτύπωμα άνθρακα τους δηλ.) υπερτερεί των περιβαλλοντικών οφελών τους. Ωστόσο, δύο παράγοντες σχετικά με τις ανεμογεννήτριες είναι αδιαμφισβήτητοι: ο πρώτος είναι ότι αυτή τη στιγμή προωθούνται σε μεγάλο βαθμό από τους επενδυτές σε όλο τον κόσμο και ο δεύτερος είναι ότι κανείς δεν έχει μέχρι στιγμής αντιμετωπίσει το σημαντικό πρόβλημα του ασφαλούς παροπλισμού αυτών των μεγαθηρίων, τα οποία έχουν μέση διάρκεια ζωής λιγότερο από 20 χρόνια.