Kythira Wind Turbines Information

Ανέντιμος πόλεμος

Εδώ και μια εβδομάδα, η εφημερίδα Καθημερινή έχει επιδοθεί στη δημοσίευση «Απόψεων» που προφανή σκοπό έχουν να πλήξουν το συνεχώς αυξανόμενο εγχώριο κίνημα κατά της αλόγιστης εξάπλωσης αιολικών πάρκων: στις 30/5 ο Πάσχος Μανδραβέλης έκανε την αρχή με το άρθρο «Ούτε στην Τήνο, ούτε πουθενά», για να τον υπερκεράσει σε δριμύτητα ο Θ. Π. Τάσιος στις 7/6 με «Το μίσος κατά της αιολικής ενέργειας». Το θέμα των εναλλακτικών πηγών ενεργείας είναι πολύπλοκο όσο και πολυσύνθετο, και το μόνο βέβαιο είναι πως οι απόψεις των ειδικών συνεχίζουν σε πολλά σημεία να διίστανται· φυσικό είναι λοιπόν μια φιλοκυβερνητική εφημερίδα να δημοσιεύει κείμενα που προσπαθούν να δικαιολογήσουν τα κυβερνητικά σχέδια για την ταχεία εξάπλωση σε όλη την επικράτεια συστάδων ανεμογεννητριών.

Δυστυχώς, αντί να επικεντρώνονται στην παρουσίαση των προτερημάτων της αιολικής ενεργείας, οι κκ. Μανδραβέλης και Τάσιος επιλέγουν την ευκολότερη λύση της επίθεσης σε όσους έχουν το θράσος να διαφωνούν. Και το κάνουν, όχι με τα όπλα της λογικής ανάλυσης και της αντιπαράθεσης επιχειρημάτων, αλλά με την εκτόξευση αστήριχτων προσωπικών χαρακτηρισμών και άφθονη χρήση της φθηνής εκείνης και χοντροκομμένης ειρωνείας που συχνά χαρακτηρίζει τις εξάψεις Ελλήνων δημοσιογράφων και – φευ – ακαδημαϊκών, όταν αυτοί λαϊκίζουν.

Στις επιθέσεις αυτές διαπράττουν το ανορθολογικό σφάλμα να εξωμοιώνουν όλους ανεξαιρέτως τους αντιφρονούντες – νέους και γέρους, δέξιους και αριστερούς, επιστήμονες και αγρότες – με σκοπό να τους παρουσιάσουν σαν μια ενιαία, άμορφη μάζα αντιπροοδευτικών που κατηγορείται συλλήβδην για ανειλικρίνεια, σκοταδισμό, ελιτισμό, αμορφωσιά, αμοραλισμό, ελαφρότητα, εγωισμό, και «άγνοια στοιχειωδών τεχνικο-οικονομικών δεδομένων». Η ουσιαστική όμως ανεντιμότητα έγκειται στο ότι, αγνοώντας τα πραγματικά επιχειρήματα που προβάλλουν όσοι αμφισβητούν τη σημερινή πολιτική του κράτους για τις ΑΠΕ, επιλέγουν να αντικρούσουν μια σειρά από παιδαριώδη δήθεν επιχειρήματα της επινόησης τους – στήνουν, με άλλα λόγια, μια αράδα από καραγκιοζιλίκια του είδους «εμένα δεν μ’ αρέσει να βλέπω ανεμογεννήτρια» ή «εγώ ήθελα άλλες αξιοποιήσεις αυτών των περιοχών», για να τα καταρρίψουν εν συνεχεία θριαμβευτικά.

Στην πραγματικότητα, ο σοβαρός αντίλογος στα τρέχοντα σχέδια εγκατάστασης αιολικών πάρκων δεν είναι ούτε τόσο αφελής, ούτε βέβαια όσο φανατισμένος τον θέλει ο τίτλος που δίνει στον λίβελό του ο Μανδραβέλης, «Ούτε στην Τήνο, ούτε πουθενά», αφού κανείς προσγειωμένος αντίπαλος των ανεμογεννητριών δεν ασπάζεται ένα τόσο απόλυτο σύνθημα. Τα εμπεριστατωμένα επιχειρήματα είναι πολλά και δύσκολα μπορούν να αγνοηθούν. Παγκοσμίως, οι αμφιβολίες πολλαπλασιάζονται γύρω από μια σειρά τεχνικών κυρίως θεμάτων όπως οι συχνά αντικρουόμενες εκτιμήσεις του συνολικού ίχνους άνθρακα (carbon footprint) των εγκαταστάσεων, οι σχεδόν βέβαιες εξελίξεις που στο εγγύς μέλλον θα καταστήσουν την αιολική ενέργεια ασύμφορη ή αναποτελεσματική, η πρακτική αδυναμία αποξήλωσης παροπλισμένων ανεμογεννητριών όταν αυτές εγκαταλειφθούν λόγω ζημιάς ή μειωμένης απόδοσης, καθώς και το εγγενές πρόβλημα κυμαινόμενης παραγωγής, που αναγκάζει την όποια ΑΔΜΙΕ να ισορροπεί ανά πάσα στιγμή τη συνολική αιολική παραγωγή με εν αναμονή μονάδες θερμικής ενέργειας.

Δρώντας συσσωρευτικά, στις αμφιβολίες αυτές έρχονται να προστεθούν και τα προβλήματα που δημιουργεί στα καθ’ ημάς η περίφημη Ελληνική ιδιαιτερότητα, αρχής γενομένης από το Νομοσχέδιο «Εκσυγχρονισμός περιβαλλοντικής νομοθεσίας» της 5/5/20, που ουσιαστικά αίρει ή αποδυναμώνει στο έπακρο κάθε έλεγχο ή εμπόδιο στην αλόγιστη εξάπλωση των αιολικών πάρκων. Και εδώ υπεισέρχεται το πρόβλημα της εμπιστοσύνης, που φυσικά ουδέποτε θίγεται από τους Έλληνες θιασώτες των αιολικών: το γεγονός δηλαδή ότι με βάση τη συμπεριφορά τους στο παρελθών, την πρόδηλη κοινωνική ανευθυνότητα με την οποία κινούνται, την έλλειψη στοιχειώδους σεβασμού προς τις τοπικές κοινωνίες, την προτίμηση για αδιαφανείς εταιρικές δομές που αποκρύπτουν ιδιοκτήτες και συμφέροντα, κανείς δεν έχει λόγο να εμπιστεύεται ούτε τα λόγια, ούτε τις προθέσεις των μεγάλων κατασκευαστικών ομίλων που νέμονται τη βιομηχανία ΑΠΕ. Πόσο μάλλον τώρα που το πρόσφατο νομοσχέδιο έχει κουρελιάσει τη διαδικασία αδειοδότησης στο όνομα υποτίθεται της αυξημένης αποτελεσματικότητας.

Είναι θλιβερό πως οι συγγραφείς των «Απόψεων» αυτών δεν αρκούνται στην παραποίηση των απόψεων όσων αντιμάχονται την ανεξέλεγκτη εξάπλωση ανεμογεννητριών, παρά προχωρούν και σε κατηγορηματικές δηλώσεις που συχνά πολύ απέχουν της πραγματικότητας. Ο Τάσιος, λ.χ., αν και ως πανεπιστημιακός θα έπρεπε να ήλεγχε τις αναφορές του, ισχυρίζεται με στόμφο πως «[έχει] αυξηθεί κατά 30% η τουριστική επισκεψιμότητα των πάρκων αιολικής ενεργείας της Μ. Βρετανίας». Δεν γνωρίζω από που άντλησε την πληροφορία αυτή ο κύριος καθηγητής και από πότε χρονολογείται· γεγονός είναι πως καμία προσβάσιμη έρευνα δεν την επιβεβαιώνει. Η αλήθεια είναι πως τα πρώτα χρόνια της εγκατάστασης αιολικών πάρκων στην Αγγλία και στις βόρειες Ευρωπαϊκές χώρες, κάποια από αυτά υπήρξαν πόλος έλξης περίεργων επισκεπτών, με τον πολλαπλασιασμό όμως των ανεμογεννητριών οι αριθμοί γρήγορα μειωθήκαν, με εξαίρεση λίγα πάρκα που προσέφεραν πρόσθετες ατραξιόν. Σχεδόν όσες μελέτες έχουν δημοσιευθεί με θέμα την επίδραση των αιολικών πάρκων στον (πολύ διαφορετικό από τον δικό μας) τοπικό τουρισμό της Μ. Βρετανίας, καταλήγουν στο συμπέρασμα πως η επίδραση υπήρξε από πολύ περιορισμένη έως μηδενική. Δειγματοληπτικά: «μικρή αρνητική επίδραση στην οικονομία της Σκοτίας» (Scottish Government report, 2008), «καμία μετρήσιμη οικονομική επίδραση, θετική ή αρνητική» (University of Edinburgh, 2012), «υπάρχει δυνατότητα αρνητικών επιπτώσεων σε τοπικό επίπεδο» και «τα υπό μελετην αιολικά πάρκα είναι απίθανο να προσελκύσουν επισκέπτες» (Welsh Government Study, 2014).

Το θέμα όπως ξέρουμε είναι πολύπλοκο, και οι επιλογές ακόμα πιο δύσκολες. Οι αλόγιστες πολεμικές σίγουρα δεν οδηγούν παρά μόνο στην πόλωση και την παρανόηση. Το σημείο όμως στο οποίο θα έπρεπε να συγκλίνουν και οι δύο πλευρές είναι πως δεν νοείται το ενεργειακό και περιβαλλοντολογικό μέλλον της Ελλάδος να κρίνεται με αποκλειστικά εμπορικά και οικονομικά μέτρα, προς όφελος ιδιωτικών συμφερόντων, παρακάμπτοντας κάθε δημοκρατική αλλά και επιστημονική διαδικασία.

Πηγες:
https://www.kathimerini.gr/1080696/opinion/epikairothta/politikh/oyte-sthn-thno-oyte-poy8ena
https://www.kathimerini.gr/1081615/opinion/epikairothta/politikh/to-misos-kata-ths-aiolikhs-energeias